“Sanne, stop eens even met kletsen, je luistert niet en je bent helemaal niet aan het opletten”.

Ik weet inmiddels niet meer hoe vaak dit al tegen mij gezegd is. Ik weet wel dat dit al vanaf de basisschool tegen mij gezegd werd. Ik maar denken dat iedereen dat gezellig vond. Ondanks dat kreeg ik de diagnose AD(H)D pas toen ik 18 jaar oud was.

Waarom niet veel eerder? Waarschijnlijk viel het op de basisschool nog niet zo op. Ik was een vrij makkelijk kind, dachten mijn ouders en ik tenminste. Op de middelbare school sloeg dat even flink om en ging het ineens stukken minder. In de tweede klas havo bleef ik zitten en de vierde klas havo kunnen we een regelrechte ramp noemen. Op dat moment was ik 17 jaar oud en zat ik zo gigantisch in de knoop met mezelf. Ik maakte mezelf helemaal gek en werd daardoor ook nog eens heel erg moe. AD(H)D’ers kunnen dat trouwens, zichzelf moe denken, misschien iets voor een andere keer? Mijn cijfers waren daarnaast absoluut niet om over naar huis te schrijven en ik ging vaker niet dan wel naar school.

Ik besloot om een stap terug te doen, naar het MBO te gaan en hulp te gaan zoeken. Wat vond ik het verschrikkelijk, hulp zoeken en naar het MBO gaan, ik kon mij er eerst echt niet bij neerleggen. Ze noemen dat tegenwoordig ook wel een High School Dropout en daar was ik toen absoluut niet trots op. Ik wist daarentegen dat ik op deze manier niet verder kon, dus schreef ik mezelf in op het MBO en zocht hulp.

Het toe moeten geven dat het niet goed gaat en het doen van een stap terug is best confronterend, maar het onderzoek wat volgde, gaf mij uiteindelijk duidelijkheid over mezelf en dat voelde zo bevrijdend! Voelde het voor jou ook als een bevrijding? Of heb je de stap naar hulp nog niet genomen? Wees eerlijk, praat erover, het voelt echt goed!