“Het toe moeten geven dat het niet goed gaat en het doen van een stap terug is best confronterend.”

Ik dacht dat ik het allemaal zelf wel op kon lossen, dat ik geen hulp nodig had, want dan was ik zwak. Inderdaad, meer dan logisch dat een 17-jarige (puber) op dat moment zoiets dacht. Uiteindelijk viel de 17-jarige toch door de mand.

Wanneer ik door de mand viel? Ik weet het niet precies, maar ergens halverwege de vierde klas havo. Je kent het misschien wel, je struikelt, je valt, maar je staat ook weer op en je gaat verder. Sanne niet. Ik maakte een gigantische val recht op mijn gezicht en belandde in een of ander zwart gat, waarvan ik dacht dat ik er niet meer uit zou komen. Wat de trigger is geweest, kan ik me niet meer herinneren, maar goed was het zeker niet.

Zo in de knoop zitten met jezelf en niet weten wat er mis met je is, is een gevoel dat ik niemand toewens. Ondanks dat, bleef ik gewoon mijn ding doen. Het komt allemaal wel goed, er is niks aan de hand en hulp heb ik zeker niet nodig. Ik had toen ook nog niet door dat ik misschien wel eens AD(H)D kon hebben. Juist door deze houding kwam ik in een zwart gat terecht waar ik niet meer uit kwam. Op het moment dat ik merkte dat ik niet meer terug kon, heb ik hulp gevraagd. Veel te laat eigenlijk.

Soms raak ik nog wel eens in de knoop met mezelf en dat vind ik nog steeds moeilijk. Gelukkig weet ik wat er nu met mij is en val ik minder hard. AD(H)D is een knoop, maar daar is niks mis mee. Vallen is niet erg, maar als je niet meer op kan staan, dan is hulp vragen het beste wat je kan doen en daar is niks mis mee! Ik help je graag!