English? Click here!

Of je nu AD(H)D hebt of niet, we hebben allemaal emoties. We zijn allemaal wel eens boos, verdrietig of juist heel blij en enthousiast. Maar natuurlijk is het voor mensen met AD(H)D nét een beetje anders. Wij AD(H)D’ers ervaren emoties veel heftiger. En niet zo’n beetje ook. Pfoe. Wij zijn niet boos, zoals mensen zonder AD(H)D dat zijn, wij zijn woedend. Zijn we blij, dan is ons enthousiasme niet te stoppen. Maar zijn we verdrietig? Dan voelt het alsof onze wereld vergaat. Zo voelde het voor mij in ieder geval.

Wat ik eigenlijk zeggen wil, de afgelopen periode was een achtbaan aan emoties. Heel heftige emoties. En dat 6 maanden lang. Om eerlijk te zijn, heb ik werkelijk geen idee hoe ik dat volgehouden heb.

Wat is er in godsnaam gebeurd?

Wat is er dan in die 6 maanden toch allemaal gebeurd? Hm, een hele hoop. Wanneer je me al een tijdje volgt, dan weet je dat ik erg veel moeite had om mezelf te motiveren/gemotiveerd te houden. Onder andere met het schrijven van mijn blogs en het schrijven over AD(H)D, maar ik kon me ook niet meer motiveren voor mijn studie. Uiteindelijk ben ik mijn motivatie ook echt een tijdje kwijt geweest. Hoe klein iets ook was, ik kon me er werkelijk niet meer toe zetten. Onhandig? Ja. Vervelend? Ook. Maar bovenal héél erg frustrerend. Want zo ben ik normaal gesproken niet. Het liefst doe ik honderd dingen tegelijkertijd. En ja, ik wéét dat dat niet eens kan. Maar mijn chaotische hoofd denkt daar echter anders over. Oké, laten we het dan zo zeggen, ik doe graag veel dingen tegelijkertijd. Gewoon omdat ik werkelijk van alles leuk vind.

Het avontuur

Mijn hele op zoek naar motivatie avontuur heeft uiteindelijk zo’n 4 maanden geduurd. En ik heb wel het een en ander geleerd. Over mezelf, maar ook over mijn AD(H)D en hoe ik mezelf op een goede manier kan motiveren. Maar natuurlijk, wanneer je eindelijk denkt alles weer een beetje op de rit te hebben, denkt de realiteit daar anders over. De afgelopen 2 maanden waren héél erg moeilijk. En zelfs dat is nog zacht uitgedrukt. Ik wil ik er nog niet al te veel over kwijt (misschien later), maar na 7 jaar is mijn relatie stukgelopen. En dat hakte erin. Nee, ik heb het niet zien aankomen en dat maakt het allemaal stukken pijnlijker.

En toen was ik ineens 6 maanden verder. Inmiddels weet ik mezelf stukje bij beetje bij elkaar te rapen en dat gaat goed. Mijn hele op zoek naar motivatie avontuur is niet voor niets geweest. Ondanks de shit van de afgelopen 2 maanden, heb ik mijn motivatie redelijk vast weten te houden. En gelukkig wordt de pijn en het verdriet steeds een beetje minder.

Iemand zei iets heel moois tegen mij afgelopen week. “Wat jammer dat de liefde geen doorgang heeft kunnen vinden”. Heel gek misschien, en ik weet niet hoe dat met jullie zit, maar ik vond dat zo mooi gezegd. Inderdaad, jammer dat de liefde haar doorgang niet heeft kunnen vinden, maar het is goed zo. En misschien houd ik er ooit een mooie vriendschap aan over.

See you next time! 💋

Wil je een reactie achterlaten, maar niet je naam of e-mailadres achterlaten? Geen probleem, dat kan ook, vul alleen de reactie in en klik op reactie plaatsen. Oh, en vergeet me niet te volgen!

---

Whether you have ADHD or not, we all have emotions. We are all angry, sad, or very happy and enthusiastic from time to time. But of course, it’s just a little bit different for people with ADHD. We ADHDers experience emotions way more intense. And not just a little bit. Pfew. We’re not angry, like people without ADHD are, we’re furious. If we’re happy, our enthusiasm is unstoppable. But when we’re sad? It feels as if our world has come to an end. At least, that’s how it felt to me.

What I’m really trying to say here is that the past period has been a roller coaster of emotions. Very INTENSE emotions. And that for six months straight. To be honest, I’ve no idea how I’ve been able to keep going.

What the hell happened?

So, what happened over the past six months? Hm, a lot. If you’ve been following me for a while, you know that I’ve had a lot of trouble motivating myself. I couldn’t find the motivation to write my blogs, but I also couldn’t motivate myself for my studies anymore. And in the end, I really lost my motivation for a while. No matter how small something was, I just couldn’t bring myself to do it anymore. Did it suck? Yes, it is. Annoying? Also, yes. But above all very frustrating. Because normally I’m not like that. I prefer to do a hundred things at once. And yes, I know that’s not even possible. But my lovely chaotic brain thinks it can. Well, let’s put it this way, I like to do many things at once. Just because I really like all sorts of things.

The adventure

My whole seeking motivation adventure lasted about 4 months. And I did learn a few things. About myself, but also about my ADHD and how I can motivate myself in a good way. But of course, when you finally think you have everything back on track, reality hits. The past two months have been very, very difficult. And even that is an understatement. I don’t want to say too much about it yet (maybe later), but after 7 years my now ex-boyfriend and I broke up. And that was very hard. No, I did not see it coming and that makes it all the more painful.

And suddenly six months went by. Now, I’m just trying to pull myself together bit by bit and it’s going okay. My whole seeking motivation adventure has not been in vain. Despite all the shit of the past two months, I have managed to hold on to my motivation, sort of. And luckily the pain and sorrow are getting less and less.

Someone said something very beautiful to me last week. “What a pity that love couldn’t find its way.” I don’t know about you, but I think, it’s a very beautiful way to look at it. Indeed, it’s a pity that love didn’t find its way, but it’s okay. And maybe one day I’ll get a beautiful friendship out of it.

See you next time! 💋

Do you want to leave a comment, but don’t want to leave your name or email address? No problem, you can, just fill in the comment section and click post comment. Oh, and don’t forget to follow me!