Once a writer, always a writer

Check even deze samenvatting. Weet je meteen of je verder wilt lezen of niet. Jij en ik hebben namelijk nogal een korte aandachtspanne.

Het is té gek. Ik ben afgestudeerd. Ja. Ongelofelijk. Maar ik heb toch echt mijn bachelordiploma in mijn handen. Het afstuderen heeft me wel aan het denken gezet. Mijn blog betekent veel voor mij. Maar hoe nu verder?

Woorden: 781
Lezen » 4 minuten

Ik heb regelmatig gedacht dat ik nóóit zou afstuderen. In het eerste jaar van mijn studie – nu 4 jaar geleden – dacht ik dat ik het niet zou redden. En afstuderen? Daar durfde ik toen niet eens aan te denken. Want dat ging mij toch niet lukken. Vorig jaar nog. Ik schreef dat ik mijn afstuderen met een halfjaar zou uitstellen. Ook toen dacht ik dat ik uiteindelijk nooit zou afstuderen. Maar hier zit ik dan. Achter mijn laptop. Met mijn bachelordiploma naast mij op mijn bureau. En godsamme wat is ie mooi! Inclusief gouden letters.

Verdwaald in mijn eigen hoofd

Goed. Waar zal ik eens beginnen? Nee. Waar moet ik beginnen? Deze vraag heb ik mezelf váák gesteld de afgelopen tijd. Want inderdaad. Waar moet ik in godsnaam beginnen? Het afgelopen jaar heb ik veel blogs geschreven. Of ja. Ik kan het beter als volgt formuleren. Het afgelopen jaar heb ik geprobeerd het een en ander op papier te zetten. Ik heb het echter nooit gepubliceerd. Waarom niet? Het voelde niet goed.

Het afgelopen jaar heb ik vaak de pen weer willen oppakken. Maar iedere keer heb ik de pen toch maar weer neergelegd. Halve zinnen. Struikelen over woorden. Onsamenhangende stukken tekst. Verdwaald in mijn eigen hoofd. Het was een doolhof. En even tussen jou en mij, dat is het soms nog steeds. Frustrerend! Het is een doolhof waarvan ik de uitgang nog niet echt gevonden heb. En ik hoor het de mensen om mij heen al zeggen. “Sanne, het gaat niet om de bestemming, maar om de weg ernaartoe.” ZUCHT. NEE. Heel die weg ernaartoe kan me niks schelen. De eindbestemming, die vind ik véél interessanter. Maar goed. We dwalen af…

Hoe nu verder?

Mijn blog betekent veel voor mij. En de afgelopen maanden heb ik veel én vaak nagedacht over hoe het nu verder moet. Consequent schrijven en publiceren is voor mij geen vanzelfsprekendheid. Oeps. Over het algemeen hebben ADHD’ers – mensen zoals jij en ik – enige moeite met routine. Onszelf ergens toe zetten. Iets afmaken. Jij weet vast en zeker wel wat ik bedoel. Ik wil héél graag mijn blog nieuw leven inblazen. Of voorzetten. Het is maar net hoe je het bekijkt.

Schrijven ís mijn passie. Dat is het altijd al geweest. En dat zal het ook áltijd blijven. En ik wil jou – mensen met ADHD – verder helpen. Ook dat zal áltijd zo blijven.

Waarom ben ik ooit begonnen met schrijven?

Zo’n 3 jaar geleden besloot ik dat ik mijn ervaringen, kennis en avonturen over mij én mijn ADHD wilde delen met de rest van de wereld. En mijn verhalen over mentale gezondheid. Spannend? Ja, absoluut. Maar waarom? Om jou verder te helpen. Om ons verder te helpen. Om elkaar verder te helpen. Omdat onze hersenen nét iets anders denken en doen. En dat maakt helemaal niks uit. En dat is ook helemaal oké. Iedereen – en dan bedoel ik ook echt IEDEREEN – is verschillend, anders en uniek.

Zo heeft iedereen – volgens de wijsheden van mijn moeder – een gebruiksaanwijzing. Jij ook. En ik ook. De mijne? Een zeer uitgebreide gebruiksaanwijzing met EXTRA hoofdstukken – of bijlagen – ADHD. Ja. Extra. Ik heb er ook niet voor gekozen. Maar ik kreeg het er gewoon bij. Ik noem deze mijn Chronicles of Chaos.

Is het een probleem? Nee, zeker niet. Maar het is wel een uitdaging. Een uitdaging die tot nu toe nog niet de aandacht krijgt die het nodig heeft. Of niet de aandacht krijgt die het verdient. Nee. Ik geloof niet dat wij – jij en ik met ADHD – zitten te wachten op een applaus, ómdat we ADHD hebben. Wij zitten daarentegen ook zéker niet te wachten op medelijden. Wat dan wel? Simpel. Begrip. Hulp. Antwoorden. Herkenning. Denk ik. Ik ben geen expert. Wel een ervaringsdeskundige.

Het lang verwachte antwoord

En daar is dan eindelijk het antwoord op de vragen de ik mijzelf ná het afstuderen heb gesteld. Wat nu?

Ik wil nog steeds mijn avonturen, ervaringen en kennis over mij én mijn ADHD delen. En mijn verhalen en ervaringen rondom mentale gezondheid. Met jou. En met de wereld. Omdat het gewoon nodig is. Nog steeds! Omdat er nog té weinig aandacht is voor ADHD. En ik jou graag wil helpen. Omdat ik ons graag wil helpen. En als we in de tussentijd ook nog het stigma kunnen doorbreken, is dat fantastisch! We zijn niet gehandicapt. Of altijd druk. Of minder slim. Het is niet een kwestie van een gebrek aan doorzettingsvermogen. Of een gebrek aan interesse.

Ik ben nog niet uit over hoe ik het allemaal voor mij zie en wat ik precies wil. Maar waar een wil is, is een weg.

See you next time! 💋