Check even deze samenvatting. Weet je meteen of je verder wilt lezen of niet. Jij en ik hebben namelijk nogal een korte aandachtspanne.

Zo’n 3 jaar geleden heb ik besloten dat ik mijn verhalen en kennis over ADHD wilde delen met de rest van de wereld. In 2020 werd ik namelijk door het tv-programma ADHDennis en een artikel van Cathelijne Wildervanck even flink aan het denken gezet. Openlijk praten over ADHD, je mentale gezondheid en ALLES daar tussenin is nog steeds not done. En daarom moeten we praten. Je vindt het hier.

Woorden: 757
Lezen » 3 á 4 minuten

Deze chaotische perfectionist is van nature een zéér nieuwsgierig mens. Mijn hoofd zit STAMPVOL met vragen. En met fun facts waar ik later – als ik héél oud ben – eigenlijk geen fuck aan heb. Ooit tijdens een pubquiz misschien. En dat is eigenlijk al heel mijn leven zo. Van kleins af aan zat ik al vol met vragen. En ik ben daarom ook altijd op zoek geweest naar antwoorden. Verklaarbaar of onverklaarbaar. Het verklaarbare wilde ik beter begrijpen. Voor zover dat überhaupt mogelijk was. En op het onverklaarbare moest en zou ik een antwoord hebben. Mission impossible. Vaak ging het gepaard met een hoop teleurstellingen, aangezien het onverklaarbare niet voor niets onverklaarbaar is. Welkom in dit warrige hoofd. Ook wel mijn Chronicles of Chaos genoemd. Goed. We dwalen af…

Mijn zoektocht in het kort

In 2020 liep ik al ruim 4 jaar rond met mijn ADHD diagnose en al mijn onbeantwoorde vragen. Héél. Véél. Vragen. Om gek van te worden. En uit ervaring kan ik je vertellen dat dat een LANGE periode is om met onbeantwoorde vragen rond te lopen. Inderdaad. Ik werd nog nét niet gestoord.

Na het zien van het tv-programma ADHDennis en het lezen van het artikel van Cathelijne pakte ik mijn zoektocht naar antwoorden weer op. Het rondzeulen met al mijn onbeantwoorde vragen had lang genoeg geduurd. Té lang heb ik mij onbegrepen gevoeld. Té vaak heb ik mij afgevraagd waarom ik dingen altijd anders deed dan de rest van de wereld. Té vaak heb ik mij alleen en in de war gevoeld. En daar was ik echt klaar mee. Ik had er genoeg van. Mijn hersenen en ik functioneren anders. En ik wilde – hoe dan ook – begrijpen hoe dat zat.

Uiteindelijk kwam ik terecht in een rabbit hole van wetenschappelijke artikelen, websites van psychologen en psychiaters en saaie literatuur. Ja. Ik weet het. En ik geloof dat jij denkt wat ik denk. Daar wordt toch NIEMAND warm van?! Het was ook niet datgene waar ik al zó lang naar op zoek was. Antwoorden. Herkenning. Hulp. Begrip. Verhalen en ervaringen van anderen.

We moeten praten en dít is waarom

Het is inmiddels 7 jaar sinds mijn ADHD diagnose. En in de tussentijd is er – naar mijn mening – nog maar weinig veranderd. We moeten praten. Want we zijn er dus nog lang niet.

Ja. Er zijn stappen gezet. Maar is het genoeg? Simpel. Nee. Openlijk praten over ADHD, je mentale gezondheid en ALLES daar tussenin is nog steeds not done. Zo blijkt uit onderzoek (NPO3, 2022) dat meer dan de helft van de jongeren het nog steeds een taboe vindt om te praten over psychische problemen. MEER DAN DE HELFT?! Wat mij betreft is dat een helft teveel.

Mijn hart huilt om deze cijfers. Het is niet alleen héél pijnlijk voor reeds gediagnosticeerde mensen. De vooroordelen en vele onduidelijkheden over ADHD en mentale gezondheid zorgen voor schaamte. Jongeren, maar ook zeker volwassenen durven niet om hulp te vragen. Voelen zich niet veilig genoeg om dat te doen. De gevolgen? Geen óf verkeerde diagnoses. En daarmee niet de juiste hulp.

Mijn avontuur of missie? Het taboe doorbreken

Ja. Er zijn stappen gezet. Maar nog té vaak denken mensen bij ADHD alleen aan druk, druk en nog eens druk zijn. Of er wordt gezegd dat ADHD’ers geen doorzettingsvermogen hebben, lui zijn en maar “gewoon” harder moeten werken. En mensen die worstelen met hun mentale gezondheid zouden zwak zijn. Ja… Wat word ik boos, gefrustreerd en tegelijkertijd ook héél verdrietig van deze vooroordelen. Ze verdienen een enkeltje naar een bestemming waar de zon niet schijnt.

Goed. Het kan beter. Dus het MOET beter. In het onderwijs. Op de werkvloer. In het leven. Het leven mag leuker zijn. En daarom moeten we praten. Niet alleen vandaag. Niet alleen morgen. We moeten blijven praten. Op naar een ietwat mooiere en vriendelijkere wereld. Waar we elkaar helpen en ondersteunen. Waar we elkaar beter begrijpen en er voor elkaar zijn.

En nee. Ik zeg absoluut niet dat alles en iedereen zich volledig moet aanpassen aan neurodivergente mensen. Of aan mensen die worstelen met hun mentale gezondheid. Nee. Mijn wens? Begrip hebben voor elkaar. Meer niet. Onderkennen dat iedereen anders is. Onderkennen dat iedereen anders werkt. Onderkennen dat iedereen uniek is. Onderkennen dat IEDEREEN een handleiding heeft.

Wat een mooie afsluiter. Ik glim gewoon van trots.

Het volgende wil ik jou nog graag meegeven. Het gesprek aangaan is echt niet makkelijk. Dat begrijp ik. Je staat er absoluut niet alleen voor. Weet je niet goed hoe je het aan moet pakken? Ik help je graag.

See you next time! 💋

Mijn vorige blog gemist? Je leest de blog hier!