“Zekerheid en duidelijkheid over jezelf is zo ontzettend waardevol.”

Vaak wordt AD(H)D al vastgesteld bij kinderen en wordt het zelden op een latere leeftijd, zoals bij volwassenen, vastgesteld. Het is bij mij ook pas zo’n vier jaar geleden vastgesteld, want tot aan mijn middelbare schoolperiode is het nooit echt opgevallen. Of toch wel?

Op de middelbare school viel ik door de mand en ik kwam in een zwart gat terecht waar ik niet meer uitkwam. Uiteindelijk heb ik hulp gevraagd, maar ik heb het wel heel erg ver laten komen. Op donderdagochtend 10 december 2015 nam ik deze stap, een dag om nooit te vergeten, het was namelijk ook de dag dat ik 18 jaar werd.

Zo’n twee maanden later kwam ik in een onderzoekstraject terecht. De psycholoog en psychiater waar ik terechtkwam, hadden al vrij snel het vermoeden van AD(H)D met depressieve klachten. Inderdaad, het klinkt misschien best heftig. Ik moet eerlijk zeggen, ik schrok er in het begin ook wel even van, want dit was slechts hun vermoeden. Wat zou het daadwerkelijke onderzoek dan brengen?

Voor het onderzoek moest onder andere al mijn basisschool- en middelbare schoolrapporten verzamelen en toen vielen al heel veel puzzelstukjes op hun plek. Basisschoolleraren die in mijn rapporten schreven dat ik compleet met andere dingen bezig was, niet oplette tijdens de les en anderen van hun werk hield.

Verder moest ik, samen met mijn moeder en vriendlief, vele vragenlijsten beantwoorden en gesprekken voeren. Het onderzoek duurde uiteindelijke 4 á 5! uur. Het was heftig, confronterend, zwaar en heel emotioneel. Ik kan me zelfs nog goed herinneren dat diezelfde middag mijn gehoor en zicht vertroebelden, mijn lichaam een pudding werd en ik heel even de controle verloor. Het waren de spanningen die heel heftig even de overhand namen.

Mijn uiteindelijke diagnose? Het subtype ADD (daarom staat de H bij mij ook tussenhaakjes), met depressieve klachten. Ja, een hele mond vol, maar het zorgde wel voor een hele hoop duidelijkheid.